De recente uitspraak van het Grondwettelijk Hof waarbij de ongrondwettigheid van de bepalingen inzake de forfaitaire bedragen voor huisvesting aan de ene kant de hoop doen carriers, met andere zorg, hoe de rechter de vorderingen van de bestuurders in een situatie zal behandelen, indien de beslissing nog niet is gepubliceerd. In één van de gevallen heb ik gedaan deze zorgen zijn inmiddels verdreven door het hof van beroep in het voordeel van de verdachte vervoerder.
De zaak voor de rechtbank van eerste aanleg
Problemen carrier begon normaal. In 2015 r. twee voormalige werknemers opgetreden met de vordering tot betaling van forfaitaire bedragen voor huisvesting, ondanks het feit dat gedurende de periode van tewerkstelling is nooit aanspraak maken op vorderingen te ontvangen gemeld. De vervoerder betaalde het forfaitair bedrag voor de reis vooraf bekend hoogte door de werknemers wordt geaccepteerd. De partijen kwamen overeen, że kwota ta stanowi całość należności kierowców z tytułu podróży służbowych.
Helaas, het horen van de zaak in eerste aanleg De rechtbank in Slubice naar het oordeel van 21.09.2016 r. ref. akt IV P 74/15 beschouwd, ondanks de betaling van de werknemers van die rechten, De werkgever moet ook aandacht forfaitaire bedragen voor huisvesting, omdat het niet direct aangegeven aan werknemers, het vaste bedrag voor de reis ook de vorderingen. Interessant is dat de rechtbank was helemaal niet geïnteresseerd in de opschorting van de procedure te schorsen totdat de zaak wordt bepaald door het Grondwettelijk Hof, Zich bewust van de, dat dit slechts zijn recht, en niet een verplichting.
Het beroep en de uitspraak van de rechtbank van tweede aanleg
Het oordeel van de rechter in eerste aanleg werd ingediend beroep, en een van de argumenten in het was de noodzaak om de uitspraak totdat de zaak door de applicatie Grondwettelijk Hof Transport Logistiek Polen op het onderzoeken van de grondwettigheid van wetten op te schorten, waarop de vorderingen van de bestuurders.
De rechtbank in Gorzow Wielkopolski. vonnis van 13.12.2016 r. ref. en u 112/16 de hogere voorziening in haar geheel en veranderde het bestreden arrest, verwierp het beroep in zijn geheel drivers. In de memorie van toelichting wees, de rechtsgrondslag voor de vorderingen van de eisers bleek ongrondwettig te zijn, bij het Grondwettelijk Hof in zijn arrest van 24.11.2016 r., en dus de bestuurder niet het recht om een toekenning van vaste bedragen te eisen voor huisvesting hebben. Het feit wordt gepubliceerd vonnis Tribunal had de rechtbank er niet toe.
Natuurlijk is dit slechts een oordeel, maar het is een goed voorteken voor de toekomst – veel rechterlijke instanties kunnen een vergelijkbaar pad volgen.
Ciekawy jestem stanu faktycznego w tej konkretnej sprawie.
Ustalono, że pracodawca wypłacał jedno zbiorcze świadczenie obejmujące diety i ryczałty, a świadczenie to zostało w pełni wypłacone?
Als dit, to trudno się dziwić takiemu rozstrzygnięciu Sądu Okręgowego. Najwyraźniej błędny był wyrok Sądu I instancji. Sąd I instancji zasądził po prostu to samo świadczenie, które zostało już wcześniej wypłacone (bo było objęte “dietoryczałtem”, którego dopuszczalność potwierdził już wcześniej SN).
@ Dariusz Szczecina
Niestety sąd w ustnych motywach w ogóle nie odniósł się do tej kwestii – powołał się wyłącznie na niekonstytucyjność przepisów o ryczałtach. Być może w uzasadnieniu pisemnym będzie to szerzej opisane – dam wówczas znać.
OK, dank u.
Bardzo niedługo przyjdzie czas na pierwsze skargi kasacyjne, czy to z jednej czy z drugiej strony sali.
jak wygląda temat ” odszkodowań z tytułu bezprawia legislacyjnego.”
przeglądam wszystko co się da i nigdzie nic na ten temat niema czyżby nikt nie potrafił w tej sprawie zająć stanowiska a zdawało się ze po wyroku jest wszystko takie proste
@ Wojciech
Als blijkt, die niet aan de schulden van de bestuurder af te dwingen als gevolg van de hervatting van de procedure, U kunt natuurlijk, aanspraak maken op vergoeding uit de staatskas. Bovendien wordt de vergoeding recht om in alle omstandigheden, waarbij de vervoerder geleden schade, ongeacht de, of zij heeft nagelaten om de schulden van de bestuurder te verzamelen.
@ Bogdan
En wat de Heer niet kan vinden?
Hallo, Wat is de uiterste datum voor de hervatting van de procedure in het geval van eerdere vonnis tegen de werkgever ?
Verover de vraag spreker van de uiterste datum voor de hervatting van de procedure in het geval van eerdere vonnis tegen de werkgever ??
Podbijam pytanie przedmówcy Wiesława 🙂
@ David en Wieslaw
De deadline is 3 maanden na de datum van publicatie van het vonnis in de Staatscourant. Omdat het in de dag 29.12.2016 r., termijn loopt af op 29.03.2017 r.
Panowie pracodawcy zawsze jestescie biedni? ale tego nie widac- ciagle nowa baza samochodow wille zabudowania itp nie jest to za uczciwa prace tylko wyzysk kierowc
Kombinujecie z umowami jezdzicie na niemcy i unie europejska i za transport placa wam w euro to dlaczego nie macie wyplacac zgodne w przepisach unijne diety????wstyd
Co z prawomocnymi wyrokami gdzie Sąd przyznał kierowcy ryczałty za noclegi wg przepisów Rozporządzenia Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29.01.2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.Zapis był taki w zawartej umowie o pracę z pracodawcą.Czy pracodawca może wznowić postępowanie o zwrot zapłaconych kwot
@ ana
To zależy co wynika z wyroku sądu. Jeśli sąd zasądził na podstawie rozporządzenia, to są podstawy do wznowienia. Jeśli zasądził w oparciu o umowę o pracę, to pewnie nie.
Chciałam nadmienić co do wznowień postępowań w sprawie wypłaconych ryczałtów kierowcom,trzeba by koniecznie Sądom przedstawić czy pracodawca wrzucał ryczałty za noclegi w koszty czy nie ,jeżeli obniżał sobie tym podatki a jest to do sprawdzenia kierowcy powinni mieć wypłacone kwoty i nie uwzględnione wznowienia czyż nie.
Z tego co mi wiadomo większość firm w ten sposób obniżała podatki ,kierowcom nie wypłacali a zyski firm rosły,to niby dlaczego teraz kierowcy mieliby zasądzone kwoty oddawać.Jeżeli miało by tak być to to te kwoty winny być doliczone do podstawy i odprowadzone składki i podatki,wtedy byłoby uważam sprawiedliwie.Każda kontrola skarbowa winna zwrócić szczególną uwagę na tę kwestię i wzywać pracowników ile otrzymywali i to byłoby uczciwe.
@ ana
Nie mam takiej wiedzy, by przewoźnicy regularnie wrzucili w koszty należności, których nie wypłacili, a mam wrażenie, że mam do czynienia z większą ilością przewoźników niż Pani.
Jeśli takie przypadki się zdarzają, to oczywiście patologia i sprawa dla urzędu skarbowego, ale jeśli nie ma podstaw do wypłacania ryczaltów w umowie o pracę lub regulaminie wynagradzania, to nawet w takim wypadku pracownik nie ma prawa do ryczałtu. O tym prawie decydują bowiem postanowienia umów i regulaminów, a nie zapisy w księgowości nie odzwierciedlające rzeczywistości.
Jest opublikowany wyrok SN Sygn. akt I PK 300/15 van 21 Februari 2017 r.warto przeczytać,panowie kierowcy.Firmy opuszczą jednak głowy .
@ ana
Proszę spojrzeć na ten wyrok http://www.rp.pl/Podatek-dochodowy/303099872-SN-kierowcy-beda-zwracac-wyplacane-im-ryczalty.html#ap-1 więc raczej nie liczyłbym na porażki przewoźników.
Wyrokiem SN I PK 300/15 Sąd Najwyższy w praktyce powiedział, że mimo orzeczenia TK K 11/15, nic się nie zmienia w kwestii możliwości dochodzenia ryczałtów za nocleg. Zwracam uwagę na szczegółowe wyjaśnienie kluczowych w tej kwestii zagadnień w tym zwłaszcza, te, że „milczenie” w regulaminie co do wypłacania ryczałtów za nocleg (gdy mowa jest tylko o samych dietach) powoduje zastosowanie rozporządzenia ministerialnego.Bardzo czytelnie i jasno jest napisane na uzasadnieniu str.10 ,że przepisy uchylone wyrokiem nie maja zastosowania przed dniem wejścia w życie tego wyroku itd .
@ ana
Po pierwsze wyrok jest odosobniony. Po drugie z całą pewnością nie powiedział, że nic się nie zmieniło, bo wyraźnie podkreślił, że pierwszeństwo mają ustalenia stron. Jeśli więc strony uzgodniły brak wypłat ryczałtów, to zwrot się nie należy. Po trzecie wreszcie gdyby taka linia miała się utrzymać, to jest to prosta droga do kolejnego wyroku TK, skoro SN albo ignoruje wyrok TK albo go nie zrozumiał. Poniżej kilka fragmentów z wyroku, których SN najwyraźniej sobie nie przyswoił:
“W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, przesądzenie przez ustawodawcę, Ze kunst. 775 § 3-5 kp i wydane na podstawie art. 775 § 2 kp przepisy wykonawcze mają mieć zastosowanie do każdego wykonanego przez kierowcę przewozu w transporcie, jest sprzeczne z ratio legis tych przepisów i świadczy o nieadekwatności przyjętego środka w stosunku do regulowanej dziedziny.
Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że słuszne jest stanowisko wnioskodawcy, jak i pozostałych uczestników postępowania, iż ustawodawca, odsyłając w art. 21a ucpk do zasad ogólnych przewidzianych w kodeksie pracy – tj. kunst. 775 § 3-5 kp a następnie do zakwestionowanych przepisów rozporządzeń – nie uwzględnił specyfiki wykonywania zawodu kierowcy w transporcie międzynarodowym.”
“Mając na uwadze wskazane wyżej regulacje, Trybunał uznał, że konstrukcja normatywna przyjęta w przepisach zakwestionowanych w pkt 1 ik 2 petitum wniosku, doprowadziła do nieprzewidywalności skutków prawnych działań podjętych na podstawie tych przepisów przez pracodawców branży transportowej. Trybunał uznał, że ustawodawca, pozostawił nadmierną swobodę organom stosującym prawo przy ustalaniu zakresu normowania uprawnień kierowców zatrudnionych w transporcie międzynarodowym i związanych z nimi obowiązków pracodawców. Jak już wskazano, przejawem realizacji zasady określoności przepisów prawa jest formułowanie przepisów w sposób logiczny i precyzyjny oraz poprawny pod względem językowym, tak aby intencja ustawodawcy co do kręgu podmiotów i okoliczności zastosowania danej normy prawnej nie budziła u jej adresatów wątpliwości. Wymogi te zostały naruszone przy ustanawianiu zakwestionowanych przepisów. Stały się one bowiem nie tylko niezrozumiałe dla ich adresatów, ale także wywoływały rażąco odmienne interpretacje najwyższych organów sądowych. Sam fakt stworzenia nazbyt szerokich ram dla organów stosujących prawo, które muszą zastępować ustawodawcę w zakresie dookreślania zagadnień uregulowanych w sposób nieprecyzyjny, świadczy o naruszeniu zasady określoności prawa.”
“Trybunał uznał, że poziom wątpliwości interpretacyjnych w wypadku badanych przepisów ma charakter kwalifikowany, zaś trudności w ich usunięciu, szczególnie z punktu widzenia adresatów danej regulacji, okazują się rażąco nadmierne, czego nie można usprawiedliwić złożonością normowanej materii. Trybunał uznał także, iż skutki tych rozbieżności mają istotne znaczenie dla prawnie chronionych interesów adresatów, wystąpiły w istotnym nasileniu (znaczny wzrost kosztów pracy niedający się przewidzieć przed wydaniem przez SN uchwały z 2014 r. poprzez obciążenie pracodawców branży transportowej roszczeniami kierowców obejmującymi kilka lat wstecz, sięgającymi ok. 50 k. złotych na osobę) oraz wynikają z niepewności co do sposobu interpretowania kwestionowanych przepisów przez sądy.
Trybunał uznał zatem, Ze kunst. 21a ucpk w związku z art. 775 § 2, 3 ik 5 kp w związku z § 16 paragraaf. 1, 2 ik 4 rozporządzenia z 2013 r. narusza zasadę poprawnej legislacji, będącą komponentem zasady zaufania jednostki do państwa i stanowionego przezeń prawa, wywiedzionej z art. 2 Konstytucji.”
Z tego wyroku wynikają jednoznacznie dwie kwestie:
– nałożenie na pracodawców obowiązku wypłaty kierowcom ryczałtów za noclegi na zasadach przewidzianych dla wszystkich pracowników jest rozwiązaniem nieadekwatnym i przez to niekonstytucyjnym
– istnienie legislacji, z której nie wynikają jasno obowiązki dla obywateli, nie może naruszać ich praw, gdyż nie mają oni możliwości zapoznać się z nałożonymi na nich obowiązkami
Jest więc zatem w świetle tego wyroku oczywiste, że nałożenie na pracodawców obowiązku zapłaty ryczałtów za noclegi bezpośrednio kodeksu pracy jest po prostu niekonstytucyjne, gdyż Trybunał uznał takie rozwiązanie za nieadekwatne i nieprawidłowo wprowadzone do systemu prawnego. Jeśli SN tego nie zaakceptuje – choć z innych wyroków zdaje się to jednak rozumieć – Trybunał wyda po prostu kolejny wyrok, który tym razem wprost stwierdzi niekonstytucyjność kodeksu pracy w tym zakresie, a nie tylko ustawy o czasie pracy kierowców.
Sir Paul ,chyba nie do końca rozumie Pan moje treści,to co teraz jest po wyroku TK to po części wiadomo,teraz jest Milog itd. mnie interesowało czy jeśli są zapisy w umowie o pracę ,że delegacje maja być wypłacane wg ustawy a pracodawca ryczałtów nie płacił czy ma prawo dochodzić zwrotu pieniędzy.
Oczywiście wyrok prawomocny, ryczałty zasadzone .
zasądzone
@ Peter
Po raz kolejny przypominam, że to miejsce na merytoryczną dyskusję, a nie osobiste wycieczki. Komentarze, podobnie jak szereg poprzednich kasuję.
@ ana
Oczywiście znam treść wyroku i wiem jakie jest rozstrzygnięcie, ale proszę sobie porównać z wyrokiem TK, w którym jasno jest napisane, że niedopuszczalna jest regulacja, która przyznaje kierowcom ryczałty na takich samych zasadach jak dla innych pracowników. SN to w swoim wyroku kompletnie zignorował, stąd moje przypuszczenie, że gdyby miała się taka linia ukształtować, to zapadnie kolejny wyrok TK, który ponownie uzna to za bezprawne.
Merytorycznie jak poprzednio Proszę podać te przykłady wyroków SN o których Pan pisze.
@ Peter
O jednym już pisałem wcześniej. Kolejny to II PK 227/15 jeszcze sprzed wyroku TK. SN tam potwierdził, że jeśli zapewnia się kierowcy miejsce w przystosowanej do tego kabinie, można wypłacać niższe kwoty z tytułu podróży służbowych niż wskazane w rozporządzeniu.
Mr Counselor, gdzie w tym wyroku wyczytal Pan o możliwości wypłaty niższej kwoty ? Przecież to była skarga powodów a wyrok uchylony na ich korzyść w postaci dwóch euro….
Abstrahując od tego że być może faktycznie SN zmienia zdanie wg czterech znanych mi wyroków z tego roku 🙂 Ale tylko w zakresie wysokości kwoty minimalnej….
PS
Wyrok jest co najwyżej dowodem na to że wg pracodawców wystarczy ,, ogłosić,, że płacimy gorzej co było częstą praktyką. No bo jeśli regulamin powstał w toku sprawy to trudno go wcześniej wypowiedzieć 🙂
@ Peter
Wynika to choćby z tego fragmentu, który wskazuje na prymat aktów wewnętrznych: “Odzwierciedleniem tej reguły na gruncie przepisów o podróży służbowej 5 jest art. 77 § 3 k.p. Ustanawia on normatywną podstawę do uregulowania danej kwestii w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest zobowiązany do ustalenia regulaminu pracy.”
Potwierdził to wyrok z 9 markeren 2017 r. i poprzedni z listopada 2016 r.
Pozostanę przy swoim zdaniu choć jak mówię możliwe że SN zmienia zdanie, ale z tego co Pan podaje to jeszcze nie wynika